May each day

Ik was een jaar of tien en keek samen met mijn moeder naar de Andy Williams Show. Elke week. Het was al een beetje laat en het was niet de KRO maar ach, dat half uurtje kon er wel bij. Eigenlijk keek ik niet maar wachtte op het eind. Dan richtte Andy zich tot mij persoonlijk en zong het afscheidslied "May each day". Elke week. Daarna kroop ik met een diep gevoel van genot onder de lakens. Dit was echt mooi, dat voelde je achter je ogen.
In diezelfde periode, misschien was ik intussen al dertien, kreeg ik ook verwarrende tintelingen door het liedje "Mary in the morning" van Guy Fletcher. Net als Andy hield Guy van violen en bij mij werken violen. In de loop van de middelbare school heb ik Andy en Guy gedag gezegd. Zelfs "Down Town" van Petula Clark, met wie ik verkering had, stopte ik in de doos met kinderachtige dingen. Het werd tijd voor het echte werk: Stones, Dylan, Eagles, Yes, Pink Floyd. Later krijgt je voorliefde meer vorm. Er zijn afvallers, Stones, Yes, Pink Floyd, en er komen nieuwe bij: Raymond van 't Groenewoud, de Beatles. Om er een paar te noemen.
Vandaag is Andy overleden. Ik ben gaan zoeken in de doos met jeugdspulletjes maar kon niets van hem vinden. Wel het singletje van Petula Clark. En daarna heb ik een half uur gepiekerd hoe Guy Fletcher ook al weer heette.
Op mijn Ipod staan ze nu alle drie: Andy, Guy en Petula.
En als niemand het hoort draai ik ze zo grijs als mijn haar.

Wie Andy wil horen klikt op http://www.youtube.com/watch?v=KsJ_bzYyrHw&feature=related en wie Guy wil horen op http://www.youtube.com/watch?v=u9gdtNGHUTE.
Petula houd ik voor mezelf.

Metz luistert muziek