Buurtwet

Fietsend over het bewolkte Mallorca ben ik verstoken van het dagelijks nieuws. Maar gelukkig niet helemaal: Pakhuis De Zwijger, de hoofdstedelijke tempel van de creatieve praatklasse, stuurt mij tweemaal daags een email met frontnieuws. Normaal krullen mijn mondhoeken dan omhoog maar deze week kreeg ik een wegtrekker. “De buurt aan de macht” heet het Stadsbericht #282 van 1 april 2014. Even hoopte ik dat het een grap was maar die kans is verwaarloosbaar klein. Eén preek van een dominee in een zwartekousenkerk bevat meer humor dan 282 stadsberichten van Pakhuis De Zwijger bij elkaar. Er moet een Buurtwet komen, zo schrijft De Zwijger, een “verordening voor de buurt met als doel om de rechten en plichten van burgerinitiatieven en wijkondernemers vast te leggen.” Uiteraard gaat dat gepaard met op te ruimen obstakels als wetten en regels en ook zullen we te maken krijgen met strategische trajecten, online platforms en open interactie tussen alle Amsterdammers, opdat de ideeën van initiatiefnemers (het dondert niet wat) “tot volle wasdom” komen. En waarom is het nú tijd om democratische regels af te schaffen en vrij baan te verlenen aan, aan…. ja aan wie anders eigenlijk dan aan de grootste mond? Omdat de opkomst bij de verkiezingen maar 53% was. Zo’n lullige opkomst bij democratische verkiezingen, dat is vragen om een dictatuur. Ditmaal niet van het proletariaat maar van het prateriaat. “De gemeenteraadsverkiezingen toonden met een opkomst van 53% eens te meer aan dat veel mensen niet langer geloven dat ze het verschil kunnen maken door te stemmen. Daarom wordt er nagedacht over alternatieven”.

Metz leest de post